Dit veslag werd tijdens de reis door al de deelnemers geschreven en nadien uitgetypt.
Ann, Chris, Erik, Huguette, Jan, Jeannine, Jenny, Kristine, Maria, Nancy
In Heathrow stellen we al de 1ste levensvragen en zoeken we naar verdieping. Kan die fles alkohol nu wel mee of niet? Zelfs na aankoop blijft het twijfelachtig.
Qatar levert een goede service met een vriendelijke bemanning. Ze ogen ook beter dan de crew bij Britisch Midlands. De grote platte hoeden en hun deftige mantelpakjes, deden me denken aan Hyacinth Bucket. Niet direkt een compliment. Qatarpersoneel daarentegen oogt modern in een steenrode broek en fris bloesje. Tijdens de vlucht Londen-Doha zitten we verspreid en wegens de onderbezetting kunnen we extra makkelijk zitten. Mooi meegenomen.
Om 6u landen we en komt de 1ste warmte ons tegemoet: 28 C°. Als ochtendtempera-tuur is het heerlijk. Eigen volk eerst? We zien voor 99% vliegtuigen staan van de eigen maatschappij.
Even later stijgen we al op naar Delhi. We worden nog maar eens als ganzen volgepropt. Na een korte vlucht landen we om 11.15, plaatselijke tijd 14.45. Het busje staat ons op te wachten en brengt ons naar GH Namaskar, een onvervalste Jokerstek in het hartje van het oude Delhi. Er is geen tijd om nog iets te bezoeken maar we kunnen nog even de kleuren en de geuren proeven op een lokale markt. Een 1ste verkenning. Even later tafelen we lekker en krijg ik mijn 'palak paneer' voorgeschoteld. Het zal niet mijn laatste zijn. Ik voel me weer thuiskomen. Niet zo voor Nancy die niks kan slikken en met een soort brandend gevoel zit. Geen gras laten overgroeien en de koe bij de hoorns pakken (tja afgezaagde metaforen die het hier wel doen) en ik laat een dokter opbellen. Het blijkt oververmoeidheid en stress te zijn en het euvel zal vlug kunnen verholpen worden. Oef! Nu nog een weldadige slaap...maar hoe kan ik zo naiëf zijn? Het is druk, lawaaierig en warm.
De immense wekker van Maria luidt de nieuwe dag in.
Jenny
Een reuze wekker met hels lawaai, die ik in betere tijden zou vervloeken, verloste me nu van een slapeloze nacht, bibberend van de kou door een grote windmaker juist boven mijn bed .
Die eerste nacht, samen met de herinnering aan de vorige avond in het chaotische stadsgebeuren van Dehli gaf me een bittere smaak. Gelukkig werd dit weggewerkt met een lekker Indisch gebakje en een masala -theetje op de stoep van een nog gesloten magazijn.
Dan met taxi's naar de luchthaven van Dehli en met Indian Airlines gedurende één uur de lucht in. We werden aangenaam verrast met een lekkere lunch.
HOLLY VARANASI,WELCOMES YOU !
Met taxi's naar het hotelletje, maar dan plots een stuk te voet omdat de straatjes te smal zijn voor de auto's. Moet ik nu al mijn grenzen verleggen? Voor het eerst in mijn leven moet ik een zware rugzak dragen, gelukkig is er een nobele man om me te helpen bij het optillen. En dan stappen maar....kleine , stinkende straatjes met toeterende brommers, veel mensen, koeien en hun restanten., overal afval op de grond. We arriveren bij Campati Guesthouse, 'een oase van rust' met uitzicht op de Ganges. Zalig!
Na een goede lunch, maken we een eerste verkenningstocht langs de ghats,de oevertrappen van de Ganges. De oevers zijn vuil, je kan er alles vinden: hout,stenen, papier,vodden,massa's plastiek....En toch had ik de Ganges zelf vuiler verwacht of bracht de rivier me nu al in vervoering? Op de ghats treffen we menig sadhu, vele bedelende kinderen die je aanklampen en nog met moeite lossen, ze horen niet wat je zegt maar alleen wat ze willen horen. Vertederende tafereeltjes van spelende kinderen, kleine geitjes, vele honden, en natuurlijk de alom aanwezige koe.
Wanneer de duisternis valt maken we ons klaar voor een boottochtje naar het crematiegebeuren. We krijgen uitleg van Shiva, onze plaatselijke gids. Verlossing door verlichting en de dood die daaraan vooraf gaat is heel belangrijk in Varanasi. Hier heerst een pragmatische aanvaarding van wat niet meer dan een 'overgang 'is. Massa's brandhout ligt op stapels. Eens de brandstapel aangelegd is, wordt het lijk er op gelegd. Het heilige vuur wordt aangestoken door de oudste zoon van de overledene terwijl hij vijf maal rondgaat met de mannelijke familieleden. Als de asresten afgekoeld zijn, worden ze verzameld en in het donkere water van Moeder Ganges gestrooid. Niet iedereen mag gecremeerd worden, er wordt een uitzondering gemaakt voor: kinderen, zwangere vrouwen, lepraleiders, sadhu's en slachtoffers van slangenbeten. Ze worden beschouwd als zuiver en hoeven de loutering door het vuur niet te ondergaan. Shiva vertelde ons dat er ook een ghat is met een electrisch crematorium. Daar worden de armen verbrand, wiens familie geen geld heeft om genoeg hout te kopen. De geest van de overledene ontsnapt dan door een grote schouw, wat minder gunstig zou zijn voor hun karma. We draaien onze kano, nog éénmaal achteromkijkend naar het tafereel van de dood of van het zinderende leven! Adembenemend!
We varen op het heilige water, verlicht met wiegelende kaarsjes in palmbladschuitjes naar een heilige ghat, waar elke avond een puja wordt gehouden. Vanop het water aanschouwen we het klank- en lichtspel in het teken van de vijf natuurelementen, zijnde: vuur, water, aarde, lucht en ether. Het licht van een vijfarmige kandelaar wordt aan de rivier geofferd.
Het leven aan de Ganges, een confrontatie met leven en dood, rijkdom en armoede, blijdschap en verdriet, diepe gelovigheid, hebzucht en afperserij. Op enkele uurtjes tijd wordt je overspoeld met duizend indrukken om te verwerken.
Eén ding is zeker Varanasi en de Ganges lieten me niet onverschillig!
Chris.
We zijn s'morgens om 5.45 en om 6.45 wakker geworden van de klokken,klankschalen en de hoorn van het nabij gelegen prive tempeltje. ( de morgenstond heeft goud in de mond ) zegt men.
Om 8uur zijn we gaan ontbijten en om 9 uur vertrokken met de motorriksjas, en onze gids Shiva, naar een rusthuis voor koeien, dat wordt een goshala genoemd. Daar worden zieke koeien van de straat naartoe gebracht en verzorgd, ze krijgen daar stevig voedsel om vlug te herstellen,de koeien van de boeren op het platteland, kunnen ook aanspraak maken, om hulp van de aanwezige veearts.
Er zijn heilige koeien en stieren, en gewoon werkdieren. De heilige koeien lopen gewoon los op straat, de heilige stieren, zijn de dekstieren, die voor de voortplanting zorgen, de andere zijn gewoon voor het werk te doen op het veld en de kar te trekken.
Als de koeien die op straat lopen moeten bevallen, blijf het kalf gewoon bij de koe, als de koe oud en versleten is en sterft, wordt ze in de Ganges gegooid.
Er zijn 33 miljoen Goden, en die zitten allemaal in de heilige koe. De koe is heilig omdat alles van haar kan worden gebruikt voor welzijn van de mens.
Het centrum goshala wordt ook gebruikt als o.c.m.w. waar de armste der armen voor 8 roepie's zoveel mogen eten als ze kunnen.
Shiva vertelde ons dat Varanasi vroeger Anadana noemden, en nog langer geleden noemden men haar Casti, wat wilt zeggen "stad van plezier". De stad had een oude route rond de stad van 75 km. wat te voet werd afgelegd als bedevaart.
We leggen nu samen met onze gids Shiva verschillende bezoeken aan tempels af.
We bezoeken een Durga tempel vorm van Parvati, vrouw van Shiva, één van de vele vormen.
We maken een adembenemend tocht met de motorriksjas door de smalle straatjes en het chaotische verkeer, en lawaai.
We bezoeken een Bengaalse hindu tempel, het aanzicht is heel rijkelijk, helemaal in rood is gelijk aan energie, en gouden pilaren en gouden bellen en klokken. Als we de tempel in of uit gaan, moeten we met de klokken luiden om de Goden te verwittigen dat we er zijn of weggaan. Vroeger werden hier geiten geofferd, maar nu wordt symbolisch een kokosnoot kapot geslagen,de ene helf wordt geofferd voor de Godheid, de andere is voor de persoon zelf. De Bengaalse tempel is er voor alle mensen,God en Bengal.
Nu komen we aan een heel mooie en heel groot paleis De Rama Tempel. Er staat politie aan de grote ingang voor iedereen te controleren, dat alles rustig verloopt. De president van India heeft deze Rama tempel ingehuldigd, maar de gewone mensen hebben deze tempel zelf gebouwd. Als ge binnenkomt in deze Rama tempel, ziet ge een heel grote ruimte, met aan de zijkanten allemaal open kamers,dan heb ge nog een verdiep met balkon zoals in de schouwburg, met ook de verdeling van open kamers. In elke kamer is er een uitbeelding te zien van Rama en zijn familie, in de verschillende momenten van zijn of hun leven. Ik noem er een paar op: Rama doodt de negatieve halfgod die alles deed mislukken. Lord Shiva met Parvati getrouw, met 4 handen - krachten van Goden, (soms 10 handen, dan de kracht van 10 Goden).
Rama doodt de draak, met pijl en boog. Dood van vader van Rama. Rama gaat naar bos. Huwelijk van Rama. Allemaal verschillende Goden Krisna - Ganesja - Durga - Vishnu - Rama Hanuman - wordt later Rama - Sitta vrouw van Rama voor Visnu - Hari Krisna die een draak doodt en mensen die voor Hari Krisna zingen. Feest omdat Rama terugkeert als hij de drakulla verslagen heeft, overal dansende vrouwen, tot zover een kort en klein beschrijf van de afbeeldingen en uitbeeldingen en geschriften van het verhaal van Rama. Beneden in de tempel was een klankschalenconcert bezig. Als men de naam van een Godheid altijd herhaalt, heb ge een mantra, die een grote kracht kan hebben op speciale wijze.
Dan hebben we een bezoek gebracht aan de Hindu Universiteit de grootste van Azié, het is een groot en prachtig gebouw, met 140 verschillende faculteiten en 4000 studenten. In het midden van het grote gebouw staat een grote witte stenen toren, dat is de Vishwanath tempel.
Daarna zijn we een tempel van Shiva gaan bezoeken. Het was een rose tempel met een witte toren en witte marmer ingang. Een Shiva tempel staat centraal voor de benadrukking van het vruchtbare, de bescherming tegen al het negatieve en voor de bevruchting op allerlei gebieden, en voor het mannelijke en het vrouwelijke. Dit wordt symbolisch uitgedrukt door de vagina met er middenin de penis, die in elkar passen en zo is er creatie. Op 12 plaatsen in India staan er tempels van Lord Shiva, en één tempel in goud, al deze tempels staan symbool voor creatie .Shiva heeft 4 gezichten in alle richtingen omdat hij heel krachtig is, de Himalaya waar de Ganges onstaat, en waar Shiva de staat van verlichting verkreeg, en zo de Ganges met zegen en heiligheid bevloeiden, en zo onstond de heilige rivier.
Toen zijn we aan een smalle straat gekomen, waar de politie stond aan de ingang en waar we alles wat met elektronica te maken had, moest afgegeven worden. Omdat deze plaats, het grootste risico had voor aanslagen terorisme Hindu - Moslim. Er stond vroeger een Hindu tempel die ze vernield hebben, dan hebben ze op diezelfde plaats een Moslim tempel neergezet, en de oude ronde toren van goud hebben ze ernaast terug recht gezet.
Na al die verschillende tempels krijgen we iets heel anders, we brengen een bezoek aan vrienden van onze gids Shiva. We kunnen kiezen en aankopen doen uit honderden verschillende zijden sjaals, grote zijde doeken, tafelklederen, beddelakens en stoffen voor tenuke's te maken. Na deze kostelijke uren, zijn we terug naar ons hotel gegaan, voor ons op te frissen, om ons daarna te begeven naar de Ghats waar elke avond een Puja ritueel plaatsvindt. Dit ritueel wordt gedaan voor de vrede de eenheid en ter ere van het licht. Het ritueel wordt in alle richtingen gedaan voor de vijf elementen - water - vuur - lucht - aarde - en ether.
Na het ritueel zijn we lekker gaan eten en dan gaan slapen, want morgen moeten we er vroeg uit.
Maria
Bambi in Bollywood
Een vroege ochtend, Maria's wekker davert ons om 5uur wakker. Maar ik heb het er graag voor over. We gaan immers een ochtendlijk boottochtje maken op de Ganges. Het geeft ons de gelegenheid de ochtendrituelen van de Varanezen -zo heten toch de inwoners van Varanasi- mee te maken. Mensen wassen zich, overgieten zich met het heilige water, prevelen gebeden. Even verder een compleet ander tafereel, de smeulende resten van de lijkverbranding. Alle gekheid op een stokje, maar zelfs op het water bestaat de leurhandel: een bootje voorzien van televisie en video, en luide muziek komt tot bij ons gevaren ... of we geen dvd of cd willen kopen met de toeristische hoogtepunten van Varanasi en de typische muziek. Wat een klucht !
Tijdens het ontbijt leren we dat de lege plastic waterflessen worden verzameld en tegen betaling opgehaald met als eindbestemming het station. Een originele vorm van recyclage: eens terug gevuld met kraantjeswater, worden ze voor 5 roepies doorverkocht aan ... hopelijk Indiërs, want als wij ze terug in handen zouden krijgen zou er wel eens darmprotest kunnen ontstaan. Het gekke is dat degene die de flessen komt ophalen er voor betaalt, een omgekeerde wereld ?
De motoriksja nemen is altijd een avontuur: om te beginnen al om er in te geraken met drie op de smalle achterbank, en dan het ritje zelf natuurlijk. Je maakt er echt deel uit van het chaotische verkeer.
Sarnath is een oase van rust in vergelijking met Varanasi. We bevinden ons temidden de natuur, enkele stupa's en overblijfselen van boedhistische bouwwerken die door moslims werden vernield. Hier heeft Buddha voor het eerst zijn wijsheden verkondigd aan vijf volgelingen, net na hij als verlichte uit Bodhgaya is komen aangewandeld.
Op de site die we bezoeken bevindt zich ook een hertenpark, verwijzend naar het boedhistische verhaal waarin de hertenkoning zijn leven opoffert voor een ander hert. We staan er even oog in oog met de lokale bambi's.
Het nationale symbool van India kunnen we ook bewonderen in Sarnath: de onderkant van de pilaar staat in het park en de top -een leeuwekop- pronkt in het nabijgelegen museum. Deze leeuwekop vind je trouwens ook op Indische bankbiljetten.
In het museum valt de koelte letterlijk op onze schouders: de airco staat er op maximum. Het museum herbergt een hele verzameling boedhistische en indische kunstwerken.
s' Avonds trakteren we onszelf op een lekker avondmaal in een "restaurant with a view". De sitarspeler doet zijn best om onze avond muzikaal te omlijsten, en als onze gerechten verorberd zijn, genieten we op het dak van het restaurant nog wat van de skyline van Varanasi. Het is deze avond immers vrouwenfeest en hier en daar wordt vuurwerk afgeschoten.
Het was weer een fijne dag.
ann
Varanasi om 6.30 uur! Wij vroeg uit de veren en na ons ochtendtoilet proberen wij met man en macht alles in onze reistassen te stouwen! Chris zit met de knieën op haar rugzak te sakkeren!
Jenny heeft het stopje van haar oorbel laten vallen...en sakkert heftig mee..." allé, waar ligt dat ding nu?" Even nog het extra bed opplooien en wegzetten en dan kijken of we de "innerlijke mens" kunnen versterken!
Terwijl iedereen rustig zit te ontbijten, staat daar plots een van de jongens en vraagt al gierend van het lachen de sleutel van onze kamer. In onze kamer staat er iemand met haar neus tussen de tralies en met de voeten op het deksel van het toilet te gillen en te tieren..."help,help!"
Wat is er gebeurd? Jenny heeft in al haar ijver alles mooi afgesloten... en ons Chrisje zat nog in de kamer.
Daarna een wandeling langs de Ganges...de gebruikelijke vragen en aanbiedingen nam ik er graag bij!
Ben heel ver gegaan en daarna teruggekeerd langs een plaatselijke markt. Geen enkele westerling heb ik daar gezien en toch voelde ik mij niet onzeker of onveilig. De mensen kijken wel en begroeten je met namaste, maar verder laten ze je met rust. Dat is zeker niet altijd het geval in ons land of in andere landen!
Terug aan het hotel loop ik even de trappen omhoog en wie staat er onder de groene patio al teken te doen"drinken"...ja, mijn "vriendje." Ik natuurlijk volmondig: "yes, of course !"En hij weet al hoe laat het is ! Op het terras brengt hij mij een heerlijk koele fles bier.Heel ongebruikelijk natuurlijk, omdat het hier een heige stad is en er zeker geen alcohol mag geschonken worden. Maar ja, met een paar roepies gaan veel deuren open ...ook de van de heiligen.
Het grootste deel van de groep is naar de yoga. Daar voel ik niet veel voor, want ik kan mij niet in kleermakerszit plooien . De kans om kramp te krijgen of mijn evenwicht te verliezen is reëel...en dan kan de vloer daar een barst vertonen. Dus veilig spelen en op mijn eentje wat rondlummelen.
Boven bij de verbranding krijg ik de nodige "free" uitleg over de procedure...zoals: een lijk heeft zo'n 3 à 4 uur nodig om op te branden en het kost 40.000 roepies! Bij dit bedrag heb ik toch mijn bedenkingen! Ik voelde ze al komen, heb beleefd bedankt en ben weggegaan met de sliert natuurlijk achter "mijnen derrière " om toch maar die roepies te krijgen. Bijna aan het hotel gaf de laatste het op!
Terug in de kamer staat alle bagage van de groep in een kamer, zodat we tot 's avonds kunnen genieten van een eigen toilet en douche. Jenny denkt ook aan alles!
We doen een tocht op de Ganges in een motorboot met plaatselijke gids. Aan de overkant van de 600 meter brede stroom wonen ook mensen, maar veel minder.
We bezoeken het optrekje van de maharadja. Het heeft zijn beste tijd gehad...vervallen tot en met. Terwijl we rondkijken botsen we op Boudewijn en Fabiola...allé de foto's! Ook Albert 1 was van de partij op 12/2/1926. Albert1 en Elisabeth stuurden in 1926 ook een nieuwjaarskaart en de Duke of Brabant schonk in 1866 een jachtgeweer. Boudewijn en Fabiola schonken een karaf in " cristal d'Argues " ...hm!
Terugtocht op de Ganges tussen zich badende koeien. Nadien vertrek naar station van Varanasi...overvol...honderden slapende mensen! Ze liggen, zitten, eten en plassen waar het hen uitkomt! De treinen die we zien zitten overvol. Gelukkig hebben we slaapplaatsen! Onze trein vertrekt om 22.45 uur, maar het is wachten geblazen. Wij doden de tijd met "lachsessies" en veel heen en weer lopen om toch maar niet op de verkeerde trein te stappen. Om 4uur is het dan zover! We kunnen vertrekken! Onze slaapplaats is een plank aan de zijwand vastgemaakt met kettingen! In de andere wagons zitten ze opeengestapeld als vee...dus wij reizen in luxe! Het dagje zit erop. Het was leerrijk en toch onthutsend schrijnend om Varanasi te leren kennen en ondergaan.
Jeannine.
Varanasi - Bodhgaya (Bihar)
De aankomst in Bodhgaya vanuit Varanasi verloopt met 3 uur vertraging. Deze vertraging is geen wonder als je ziet hoeveel volk er op de trein stapt in de tussenhaltes. Volk dat echter niet op de trein moet zitten, maar die overal een graantje wil meepikken. Het is dus aangewezen om je bagage in de trein met een stevige ketting vast te leggen.
Hoewel we eerste klas rijden, zijn er in onze groep mensen die maar 1 uurtje (of minder) geslapen hebben in de slaaptrein. Dit is te wijten aan een gebrek aan comfort en lawaaihinder.
Een taxi brengt ons dan naar een schitterend monastir van Bhutan. De Dalai Lama verblijft hier jaarlijks enkele weken.
In Bodhgaya bevinden zich verschillende vestigingen van monniken uit uithoeken van de wereld.
Naast onze verblijfplaats bevindt zich een Japans klooster. De klok in de tuin heeft een speciaal tembre. Heel indringend.
Na de brunch en rustpause, bezoeken we de Bodhgaya Temple. Het is de plaats waar Boedha zijn verlichting heeft ontvangen. In deze voor boedhisten heilige plaats staat ook een Hindoe tempel. De hindoes hebben de boedhisten onder hun vleugels genomen nadat de boedhisten teveel aanhang begonnen te krijgen.
In de tempel loopt het vol met religieuzen van uiteenlopende nationaliteiten. Het is indrukwekkend een massa te zien van boeddhisten in uniform.
Er heerst een grote vorm van openheid. De monniken zijn goed toegankelijk voor een gesprek.
Het meevolgen vam een dienst wordt niet meteen als vreemd beschouwd.
Als dagafsluiting genoten we nog van een drankje en een lekkere maaltijd op een terras.
Om 9u30 pm gingen de poorten achter ons dicht van het klooster.
Slaap wel.
Erik
Om vijf uur wakker geworden door de gong van de japanse tempel,terug eventjes in slaap gevallen maar dan wakker geworden door het gezang van de vogeltjes.
Om 6u30 paraat bij ohm voor een stevig ontbijt terwijl we wachten op de gids.Ietjes verder zatten twee jonge kindjes te bedelen voor eten wat kijken ze triestig dus hebben we de restjes van ons ontbijt maar aan die
twee arme schaapjes gegeven,ze smulden er direkt van en de overschot belandde in een plastiek zakje dat ze meesleurden.
Rond een uur of zeven vangden we onze tocht aan eerst met zijn drieën in een riksja naar onze bestemming een paar kilometers verderop ,langs mooie landelijke hobbelige wegen en langs rijstvelden.Wat hebben we plezier gehad op deze tocht de rijder en zijn bijzitter moeten gedacht hebben wat zotte Belgen zijn dat,het ging over botermelk en klankschalen en laat je
verbeelding maar de vrije loop.
Toen we terplaatse waren was het lachen al wat minder toen zagen we een hele massa beeldende mensen rond een bus met toeristen staan.
Wij begonnen dan maar aan een stevige wandeling bergop het uitzicht was prachtig en af en toe was er iemand die kwam bedelen.We kwamen boven aan een kleine rots en een tempeltje.
Hier vertelde onze gids een deel van het verhaal van Boeddha terwijl wij op adem kwamen.Terwijl Boeddha onder de bodhy three zat begon het te regenen,toen kwam er een cobra boven zijn hoofd om hem te
beschermen tegen de regen.
Twee zakenmannen uit Birma kwammen langs en hadden al lang geen zaken meer gedaan ze vroegen aan Boeddha wat ze moesten doen,Boeddha bood hun cake en honing aan.Uit zijn hart kwamen 5 kleuren :
- rood: geen kwaad doen
- blauw: eigen leer zijn
- geel: niet liegen
- groen: geen dieren doden
- wit: niet roddelen
En dit werden de kleuren van de boeddhistische vlag.
De zakenmensen zijn daarna de boeddhistische leer gaan verkondigen.
Hier in de rots heeft Boeddha 1maand gemediteerd maar er kwammen te veel dieren en is dan naar de vallei gegaan om onder de boom te gaan mediteren ongeveer 6jaar en 2 dagen zonder eten en water op het einde was hij uitgemergeld.
We zijn in de kleine grot binnen geweest het was er warm en ik kreeg er benauwd dus na een paar minuten er terug uit,dan maar van dr rust en het uitzichtgenieten.
Aan een vriendelijke monnik gavraagd waarom hun hoofd altijd kaal is ,het is een bescherming voor hun lichaam omdat ze geen zeep gebruiken maar alleen water.
Na een klein uurtje onze tocht verder gezet naar beneden langs smekkende bedelende gezichten van kleine kinderen,jonge moeders met baby's,zelfs oma's met baby's,oude mannen en blinde jongen.Wat is het contrast toch groot van de glimmende tempels tegen de armoede die we hier zien.
De riksjas in en terug naar Bodghaya,nog eventjes stoppen in een dorpje langs de weg,we hadden wel beziens de 8 belgen en wat hebben ze gelachen toen we de koeienvlaaien tegen de muren aan het fotograferen waren.
Toen we aankwammen was het tijd om onze spieren in werking te zetten en een fikse wandeling te doen langs de rijstvelden maar eerst moesten we met ons allen over de rivier geraken en dit te voet gelukkig had ieder van ons een bodygard bij,vriendelijke jongens om hun engels te leren.
De eerst stop na de rivier was een klein tempeltje hier hebben we een paar wierrookstokjes aangestoken.Jan is hier blijven zitten de warmte speelde hem wat parten het was immers ook het middaguur en zeer warm.
We trokken verder langs de rijstvelden en kwamen hier en daar een dorpje tegen met veel kinderen,we zagen ook een man zijn land aan het ploegen met twee ossen?wat was het hier rustig.
We kwammen aan aan de Sujata tempel:dit is de plaats waar Sujata een dorpmeisje een gouden kom met rijst en melk gaf aan Boeddha die onder de Banyan boom zat ,hier gooide hij de kom in het water en volgde ze
stroomopwaarts.Zo'n 6 kilometers verder,op zijn tocht kwam hij een grasmaaier tegen en nam een hand vol gras om op te zitten.Hij bereikte de boom ging er 7 keer rond langs de rechtse kant en dan legde hij het gras
neer en ging erop zitten met zijn gezicht naar de rivier Navanjana.
In de tempel was er een schooltje iedereen zat in rijen van drie en de klassen waren op gedeeld in verschillende leeftijden,er was niet genoeg plaats binnen dus volgende sommige klassen de lessen buiten.Iedereen kan onderwijs volgen het is gratis ook voor weeskinderen,eenmaal hoger onderwijs is het te betalen.Sommige mensen gaven hier een kleine donatie
voor de school om materiaal te kopen.
Onze tocht ging verder langs vele rijstvelden wel opletten dat je niet van de kleine padjes afglijd.Op onze weg kwammen we nog een stoepa tegen en dan terug de rivier over dat wel een welverdiende verfrissing was.Daarna nog een winkeltje binnen en dan op gaan lunchen want onze magen begonnen te knorren.
Na op krachten gekomen waren we de ganse middag vrij,even een siesta gedaan om dan om vier uur eendienst in de tempel waar we overnachten bij te wonen,eenmaal daar aan gekomen niets te zien dan maar andere tempels gaan bezoeken.
In de japanse tempel was een ceremonie bezig heel sereen,rustig en mediteren.Wij weer weg op naar de Buthaanse tempel en daar was de dienst bezig jonge monnieken waren mantra's aan het opzeggen en tussendoor weerklonken horens,troms,schelpen,heel mooi om naar te kijken en
te liusteren en even wegdromen.
Wat krijgen we nu een echte regenbui,nog even gaan opfrissen om tegen 19 uur te gaan eten in een Tibetaans restaurant tentje,wel gezellig maar vergevenvan de muggen vooral aan de verlichting.
Om ons eten te laten verteren een stevig wandeling naar onze tempel waar we de rust op zoeken en in ons bedje kruipen en goed uitgerust aan de volgende dag te beginnen.
Wat voormij betreft was dit geen ongelijksdag als je naar de datum kijkt, maar een heel fijn,rustgevende,leerijke dag geweest.
Nancy
Na een welverdiende nachtrust in het klooster gaan we in de Bodhgaya Tempel een meditatie les volgen . Er is afgesproken met een plaatselijke monnik.
De dag is stralens en warm begonnen en op de weg naar de tempel wordt je geconfronteerd met de levenswijze van de gewone mensen hier, de armoede , vuil, het niet aflatend bedelen van kinderen en volwassenen en kun je alleen maar heel gelukkig zijn dat we niet hier maar elders op de wereld geboren zijn.
De meditatiesessie ( half uurtje ) onder een ent van de hoofdboom ( Bodhy ) was wel een ervaring op zich, maar had toch niet het gewenste resultaat. Er werd door de monnik geen enkel woord gesproken, zodoende was er geen communicatie tussen hem en ons, wat toch spijtig was. Dus op jezelf aangewezen toch proberen te ontspannen en gedachtenloos te worden, wat toch niet gemakkelijk is. Dat we dan nog een gift diende te geven(weliswaar vrijwillig) vond ik niet echt juist. Daarna was iedereen een middag vrij.
Wij bleven in de tempel en aanschouwden een tibetaanse monnik die bezig was zich ter aarde te gooien ( hier stonden er speciale houten strukturen ). In het boedhisme draait alles om verdienste. Na de samengevouwen handen eerst voor het voorhoofd, dan voor de borst en vervolgens voor de buik te hebben gehouden, gaat de gelovige languit op de grond liggen met zijn armen uitgestrekt in de richting van de tempel. Er worden soms, om de pijn te verzachten, speciale handdschoenen in de vorm van klompjes gedragen.
Voor mezelf viel de zo bekende Lotusvijver ernorm tegen. De realiteit is geheel anders dan in verschillende boeken staat geschreven. Helemaal niet zo sereen, mooi, rustgevend om te mediteren. Je wordt nu bijna gedwongen om de vissen te voederen, die toch al veel te dik zijn. Een groep Japanners maakten er een spel van hele zakken eten te geven, echt tegen de borst stotend, als je weet dat duizenden kinderen verhongeren.
Nog een wandeling langs Buthanese, Japanse en Tibetaanse tempels, hier was er een een ceremonie bezig door jonge monnikken. Prachtige monotome klanken afgewisseld met muziek van trom en speciale lange blaasinstrumenten. Genoten tot en met.
Huguette
Weg van de beschaving.
We werden gewekt door de dreunen van de grote klok aan de Japanse tempel om 5:00 u, zelfs met oorstoppen in hoor je dat nog. Toch nog even blijven doezelen en dan de rugzak ingepakt.
Om 6:30 waren de Tatasumi's ingeladen en iedereen ingestapt en de tocht kon beginnen.
Eerst reden we naar Gaya waar we een mooie nieuwe weg door de rijstvelden namen naar Rajgir. Op de velden is er veel volk bezig met oogsten, alles handarbeid, een tractor zie je hier nergens gebruiken.
Rond 9:00 u kwamen we aan in Rajgir waar we direct naar het hotel reden. Er was plaats genoeg en de kamerverdeling verliep vlot. De kamers waren wel niet zo mooi als in het mooie Bhutanese klooster in Bodh-Gaya maar het is te doen.
Daarna gingen we ontbijten op het marktpleintje waar verschillende restaurantjes zijn. De masala omelet was zeer lekker en de thee en koffie veel te zoet.
Rajgir ligt op een rotsrichel die oprijst uit de rijstvelden. Ooit lag hier een grote stad. Veel zie je daar niet meer van, alleen wat resten van versterkingsmuren en enkele opgegraven ruïnes waarvan de oorsprong niet duidelijk is.
Na het ontbijt zijn we eerst de Vishnutempel gaan bezoekendie gelegen bij de warme bronnen. De hindus komen hier Vishnu aanbidden en baden in het warme water. Ook boedha kwam vaak naar hier in het regenseizoen.
Omdat de volgende te bezoeken tempels wat verderaf liggen charteren we enkele tonga's, dat zijn kleine door paarden voortgetrokken houten karren. Onderweg stoppen we even bij een oude tempel. Een cilindervormig gebouw waarin enkele nissen zitten. Later werd rond deze cilinder een stupa gebouwd.
Enkele kilometer verder houden we halt bij "de" attractie van Rajgir, een zetellift naar een stupa op de top van een berg. In België zou deze zetellift niet mogen gebruikt worden maar in India gelden blijkbaar andere technische veiligheidsnormen.
We zijn toch allemaal heelhuids bovengeraakt. Een klein eindje wandelen brengt ons bij de Japanse stupa. Het is een recent bouwsel dat op de plaats staat van een oude heilige plaats. Rechts van de stupa weerklonk een zware trom uit de tempel. Er waren enkele monniken aan het bidden. Best wel boeiend om naar te kijken, en het was er nog lekker fris ook.
Eenmaal terug beneden hebben we nog een frisdrank gedronken en dan gingen we met de tonga verder naar het museum van de stichter van de Jaïns. De Jaïns zijn een erg orthodoxe secte die ongeveer even oud in als het boedhisme, ze zijn strikt vegetarisch en gebruiken ook niets dat van dieren afkomstig is. Gans de bijbel van de Jaïns word in een aantal glazen kasten uitgebeeld aan de hand van mooie gedetailleerde makettes. Zelfs Adam en Eva hebben er een plaatsje in gevonden.
Veel tijd voor de lunch was er niet want om 15:00 u vertrokken we met de Tatasumi's naar Nalanda. In Nalanda was al in de 5 de eeuw VC. een van de grootste universiteiten van Azie, en was ook een belangrijk boedhistisch centrum. Nalanda werd enkele keren verwoest en herbouwd. Ze werd definief verlaten in de 13 de eeuw nadat ze door de Afghanen geplunderd en in brand gestoken was. De miljoenen geschriften zij hierbij verloren gegaan.
Nu liggen de indrukwekkende ruïnes in een mooi park. Het complex bestaat uit 2 grote delen: de tempel en de kloosters. Ooit waren er 108 kloosters: er zijn er 7 opgegraven en te bezichtigen. Een klooster bestaat uit een centrale binnenplaats met daarrond een dertigtal cellen en een lectorhal dit alles omgeven door een metersdikke bakstenen muur.
De tempel bestaat uit een grote bakstenen stupa met daarrond honderden kleinere stupas die dienden als grafmonument voor overleden studenten.
Ondertussen was zowat iedereen murw van de warmte en hebben we nog wat gerelaxed onder een grote bodhiboom, daar was het toch iets frisser. Toen we aan de uitgang kwamen merkte Kristine nog een wielewaal op in een boom.
's Avonds in het restaurantje op het marktpleintje bleek er niet veel eetlust te zijn, 5 medereizigers kloegen van diarree en die hielden het maar bij een soepje of wat rijst.
We keerden vroeg terug naar het hotel. De chauffeurs wilden ons per se met de taxi terugbrengen omdat het volgens hen in het donker niet veilig was. Het werd een zwoele nacht, de ventilatoren deden het niet omdat de stroom weer eens uitgevallen was.
Jan.
Na enkele spetterende toiletsessies en een vrij behoorlijke nachtrust mochten we om 6.30u het bed weer uit. Om 7 u zijn we gaan ontbijten . De omeletten en de toast die we de avond ervoor al besteld hadden , werden vrij vlug opgediend . Ook de koffie en de thee waren er snel, ditmaal zonder suiker. Alleen zag de koffie er uit zoals mijne Black tea. Dus vloog de koffie terug naar de keuken om hem wat sterker te maken .
Om 7.50u zijn we dan met de Tata jeeps vertrokken naar Vaishali.We reden langs kleine dorpjes en door de rijstvelden. De dorpjes zijn zoals altijd even stoffig en rommelig met een chaos van auto's, vrachtauto's, busjes, brommers, fietsen en fietsriksja's, koeien, geiten, honden, kippen en mensen van allerlei pluimage .Langs de kant van de weg zie je allerlei eetstalletjes en kleine winkeltjes die vanalles proberen te verkopen.
De weg is niet altijd geasfalteerd en zit vol putten. Soms rijden we over zand/grintwegen. Goed dat we jeeps hebben. 't Is een echte kakkewalk. Volgens Jeannine doe je zo al zittend aan buikdansen. Naar het schijnt is er ergens een brug weggespoeld en daarom rijden we langs al die dorpjes. Het belooft voor morgen want dan zou de weg nog slechter zijn. Op de koop toe hebben we nog platte band midden in de rijstvelden. Volgens Jenny was dat om ons (Jan en ik) de kans te geven eens te vogelen.Er zit en vliegt inderdaad vanalles: koereigers en een Indische ralreiger, zwarte wouwen, treurmainas en de grijze drongo laten zich zien. Onze chauffeur had duidelijk al meer platte band gehad. Alleen de sleutel om hem los te draaien past niet goed. We hebben als 'witte' toeristen heel wat bekijks van de lokale bevolking. Ze komen nieuwsgierig kijken en sommige vrouwen komen na een tijdje hun baby laten zien. Chis is erg in haar nopjes en vraagt hen hoe oud de kleintjes zijn. Dit is echt een geval van beroepsmisvorming. Wat verderop staat nog een camion, ook met platte band. Ondertussen is de andere jeep ook teruggekeerd om te helpen.
Na de bandenwissel is Jenny vooraan gaan zitten . Ze is nu op fotojacht naar overvol geladen bussen en ander transportmiddelen. Onderweg stoppen de jeeps nog om hun banden te laten repareren. De andere jeep stond gisterenavond met een platte band voor het hotel. Ondertussen mochten wij een massalathee (thee gekookt in melk met kruiden) gaan drinken aan de overkant van de weg. De chauffeurs wilden die eerst naar de jeeps brengen omdat er geen stoelen stonden maar we zijn dan maar op zijn Indisch op het muurtje gaan zitten.
Wat later zijn we Patna voorbij gereden via een ringweg/highway. Het was er behoorlijk druk, bijna file, met veel camions en personenvervoer, allemaal toeterend om ter hardst.
Zowat 1 uur voorbij Patna zijn we gestopt aan een lokaal eethuisje (het heet Hot Line) om te lunchen of volgens enkelen ons leven te riskeren. De dagschotel of thali is rijst met of zonder daal, aardappelcurry en kleine courgetjes. Er ligt ook nog wat rauwkost bij maar die laten we maar wijselijk liggen. Omdat er zelden toeristen passeren is er geen frisdrank te krijgen , enkel water uit de kraan. Daarom gaan de chauffeurs in het nabije dorpjes drank halen. Ze komen terug met enkele familieflessen (2l) coca cola, fanta en water. Volgens sommigen was het nogal pikant en zaten ze te stomen. Ik vond het best lekker en niet te heet. Maar ja, ik durf zelf nogal sterk gekruid te koken. Het resultaat van de lunch zullen we morgen wel weten.
Na de lunch zijn we verder gereden naar Vaishali. We hebben dan in onze jeep gezongen, vnl smartlappen. Onze chauffeur keek toch maar raar naar ons.
In Vaishali overnachten we in een Sri Lankaans klooster waar momenteel 1 monnik de zaak rechthoudt. We krijgen 2 kamers toegewezen :1 van 6 personen voor de meisjes en een van 4 voor de koppels. Om ons te verwelkomen krijgen we van de monnik melkthee met een koekje.
Na de thee zijn we nog even het dorpje, enkele hutjes langs de straat, ingelopen om water te kopen . Maar dit was hier niet te koop. We hadden veel beziens van de dorpelingen. Foto's maken van hen en dan het resultaat laten zien, gaf vele verraste gezichten. Jenny brengt de foto's in februari mee naar hier. We konden dit niet vertellen want er was niemand die een woord engels sprak.
Daarna zijn we via enkele piepkleine dorpjes (5 huizen en een hondenkot) nog naar enkele stupa's gereden. De eerste stupa was die van Kolhua (25 rps). Die werd hier opgericht omdat de apenkoning hier een kom honing gaf aan Boedha. Voor de stupa stond nog een mooie pilaar van Ashoka die mooi weerspiegelde in vijver die ervoor lag. Gelukkig! Ze verkopen hier water aan de ingang.
De tweede stupa was een 'relic stupa' van Vaishali. Op de grondvesten na was er niet veel te zien.
De laatste stupa was de Shanti stupa van Japanse makelij: een perfecte kopie van die in Raigir boven op de berg. Alleen is ze een beetje kleiner.
Terug in het klooster hebben we een douche gepakt om het stof af te spoelen. Dat kan toch deugd doen. Intussen is er een volle bus Sri Lankaanse pelgrims toegekomen. De koks van de bus zullen voor ons meekoken. Eerst zou die monnik dat doen, maar nu laat hij dat over aan hen. Het avondmaal was best lekker. Volgens enkelen was het weer te pikant maar ik vond het kruidig en smakelijk: rijst met de onvermijdelijke daal, een aardappelstoofpotje (erg kruidig dus volgens de groep te heet) en een kom met pompoen in een saus. Vooraf kregen we nog een soep, waarschijnlijk de bouillon waarin de groenten waren gekookt. Die was wel erg pittig met veel gember erin. Je kreeg het er wel warm van.
Na het eten is de leider van de bus nog even langs geweest . Zo konden we hem bedanken voor de lekkere maaltijd. Die bleek niet Sri Lankaans te zijn zoals we dachten, maar Indisch want ze hadden Indische koks mee
We zijn dan ook maar eens vroeg (iets na 21 uur) gaan slapen omdat het krioelde van de insecten : sprinkhanen en ander vliegend gedoe. Er is hier in dit seizoen altijd een insectenplaag en die duurt zowat tot eind november. De bedden zijn letterlijk plankhard: er ligt een matras op van 1 cm dik. Slaapwel.
Kristine
Vijf uur. Het is nog donker als we uit Vaishali vertrekken. Om 7.15 volgt een stop voor ons ontbijt. Na de onmogelijke route met kleine stulpjes zien we een supersjiek autostraderestaurant. Volledig misplaatst. De chauffeurs hadden een hotel beloofd en eventjes ziet het er sjiek uit. Eventjes maar. Ook hier de insektenplaag! Het krioelt dat het een lust is. Dat laatste is wel een boutade want leuk is het niet. Komt daarbovenop dat de service beneden alles is en het eten voor het eerst niet te vreten. Geef mij maar de authentieke tea massala in de kleine indische stulpjes. Even later zijn we weer op weg. Nou ja, weg. Het is anticiperen op voetgangers, rikja's, fietsers, ossenkarren, ezels, tankwagens, zwaarbeladen kamions, bussen met pelgrims, amper een 3tal personenwagens. Door de luxueuze tatasumi`s en de rijvaardigheid van de chauffeurs was het relatief goed te doen. In elk geval spektaculair. Zowel op bussen als op de kamions zitten mensen op het dak. Gehuld in een stofwolk en klaar om er af te donderen. Een gordel is een rariteit. Even zeldzaam is een kudde kamelen met mooie bruine vachten die majestueus langs de kant van de weg stappen. Zouden ze op stap zijn naar de kamelenmarkt van Sonepur? Ze lijken zich niks aan te trekken van de drukte en het getoeter rondom hen. Wat wij ook proberen maar focussen op de rijstijl is ook niet alles. Enorme putten vormen kraters in het wegdek. Wat blijkt? Ze zitten steeds op onze rijstrook. Dus wordt het slaommen om pas op het allerlaatse moment de tegenliggers te ontwijken. Als er dan ook nog een ongewone sterke mist komt opzetten is het helemaal spannend. Zeker als je een kamion op je ziet afkomen. Maar niemand panikeert, moppert of is agressief. Als we de provinciegrens naderen staan er ellenlange kamionfiles maar ook dit deert niet want de chauffeurs zijn creatief in het oversteken en ontwijken.
Even na 12 uur zijn we in Kushinagar waar we in het Link Senn-klooster inchecken. De chauffeurs krijgen hun tip en zijn gewoontegetrouw niet tevreden. Elk 350 roepies is uiteraard maar 6 euro maar hier kun je er wel heel wat mee aanvangen en ik weet dat het correct is. Even later is Roy van het Yamacafé er. Het weerzien is hartelijk. Het middagmaal is ook lekker. Als de groep vrij is tot 16u, heb ik even de tijd om de nodige regelingen te treffen en zelfs te internetten. Vorig jaar was dit hier nog niet aan de orde.
Met z'n allen nemen we een riksja naar de Ramambar stupa, de plaats van de crematie. Het ventje dat Jeannine moet rijden is onooglijk tenger en oud en heeft echt wel moeite. Natuurlijk denk ik aan vorig jaar toen we moesten, willen of niet, met z'n 3 in een riksja plaatsnemen. En maar duwen! Tot de stront langs zijn billen gleed en het zadel bruin zag. Over de geur zal ik het maar niet hebben. Maar geen nood. Hier geen stront aan de knikker. Jeannine wil zelf rijden, maar dat pikt hij niet.
De Thaise tempel doen we ook even aan en dan gaat het naar de Buddha Mahaparinirvanatempel, de plaats waar een einde kwam aan de wedergeboorten. Een mooie rustige plaats waar bij een liggende Boeddha monniken aan het chanten zijn.
Even later zien we opnieuw de groep Sri Lankezen die we reeds ontmoetten in Vaishali. Het is bijna 19.30 en ze zijn nu pas aangekomen na een moeizame tocht en logeren in het religieus GH.
In het Yamacafé bestellen we ons ontbijt voor morgenvroeg en vrij vroeg trekt iedereen naar de kamer. Het duurt nog wel even want met zessen op een kamer vraagt wat overleg. Maar de 6 vrouwen komen goed overeen en we ergeren ons gezamenlijk aan de héél luidruchtige fan.
Jenny
Om 7 uur worden we verwacht in het Yama-café voor het ontbijt. Eerst een gesprekje met een plaatselijke monnik . We praatten over talenkennis en kregen wat uitleg over de oorspronkelijke taal van Boedha: het Pari. Dit is ook de taal waarin de monniken bidden. De oude taal van de Hindu's is het Sanskriet. Er is echter een merkelijk verschil tussen het Sanskriet van de hindu's en het Sanskriet dat de Dalai Lama gebruikt.
Op weg naar het café krijgen we nieuwsberichten van Jenny: ze sliep heel slecht, maar haar buikje is weg!
Een tweegangen ontbijt staat ons te wachten: fruitsap, koffie,thee
Cornflakes en melk
Toast,bananen,gekookt eitje, jam ,
een warm appeltje
Wat we niet wisten was dat we aan duurzaam toerisme gingen doen. We kregen allen een wit blad met Indische tekst erop om op onze rug of rugzak te spelden. De vertaling van de teksten was (volgens de organisator): - hou de toiletten prober
- bescherm de bomen
- zend uw kinderen naar school
- hou je huis prober
- kleine familie, gelukkige familie
Het ging dus om een bewustmakingstocht voor de plaatselijke bevolking en was voorheen nog nooit gebeurd. Was dit alleen voor het goede doel? En wie zijn wij om deze boodschap uit te dragen? Een wazige gedachtenwolk over de koloniale tijd ging door mijn hoofd. De man zag er erg betrouwbaar en enthousiast uit, dus gingen we op pad! Er was politie en een reporter van de plaatselijke krant om ons te begeleiden. Het startsein (+foto) werd gegeven met de vlag door een zeer belangrijke monnik. In rijen van twee moesten we de straat oversteken, gevolgd door 6 riksjas, die ons zouden terugbrengen. De rest van de dag was alles weer spontaan. We liepen langs kleine paadjes , staken het riviertje over dat uitmondt in de Hyanyavata rivier, waar Boedha volgens de legende voor het laatst een slok water dronk nadat hij fataal ziek geworden was van een slechte maaltijd, met liefde aangeboden door een arme smid.
Er zijn veel mensen in de staatjes en op de velden. De rijstoogst is volop bezig. Er wordt ook suikerriet en verschillende groentensoorten geteeld. Iedereen is vriendelijk , Namaste en hallo klinkt langs alle kanten. Onze ruggen worden gretig bekeken en hier en daar besproken.
Een geitenboer en zijn kroost loopt een eindje met ons mee.
En dan gebeurt' het slippertje' van de dag: in een vies straatje met weinig stapruimte zak ik tot mijn enkel in de modder, achteraf vernam ik dat het uitwerpselen-drets was. Een meegaande politieman begeleide me naar een waterpomp voor een voetwassing (gelukkig dat ik afwasbare schoenen droeg) Lopen om de groep in te halen! Theepauze is voorzien onder het oog van vele kinderen. Er waren heel wat schooltjes in de buurt.
Dan kwamen we aan de grote Hyanyavate rivier., waar Boudha gelegen op een bed onder twee bomen zijn lichaam verliet en terecht kwam in het gebied van onbeperkte kennis .
We staken de rivier over met een bootje,waarop we moesten rechtstaan, de plankenvloer op het dek was nog niet afgewerkt ,maar dat kon onze pret niet bederven. Al wandelend in een mooie groene omgeving kwamen we in Bahon Morcha terecht, waar 52 koningen met hun hofhouding geleefd hadden .Er werden al wat opgravingen gedaan maar de stenen werden door de plaatselijke bevolking gebruikt om hun huisjes te verstevigen. Momenteel wordt de plaats beschermd door het gouvernement. Er was ook nog een gedeelte van een tunnel..
Onze lunch werd gebracht door twee gemotoriseerde monniken ( nieuw joker concept?) We lunchten onder een bodhiboom. Heerlijk! Een massa kinderen stonden naar ons te kijken en waarschijnlijk onze eetgewoonten te evalueren. En dan kwamen An en Nancy in actie: ze zongen en beelden het liedje uit van 'lief, klein konijntje'. Zonder verder na te denken vroeg ik aan de kinderen om een liedje te zingen, de leraar pikte daarop in maar de kinderen liepen allemaal weg van de schrik, een klein groepje kwam terug in twee rijtjes en heel ernstig met hun hoofdje naar beneden zongen zij het nationale lied. En dan waren ze snel weer weg. Had ik het maar niet gevraagd! We vroegen ons af wat er op de scholen gebeurt: draait alles om discipline en macht?
We varen terug over de rivier en ontmoetten een man op een olifant (spektakel om geld in het zakje te krijgen?). Met de riksjas keerden we terug. Rustpauze of tempelieren? Maria en ik besloten om nog eens naar de Mahaparinirvana tempel te gaan en rond het 6 meter lange beeld van de slapende boedha te gaan. Er was een dienst bezig met zeer veel pelgrims en er werden gekleurde doeken op de Boedha gelegd, die achteraf naar de monniken gingen. De voeten werden aangeraakt en er werd gehoorzaamheid aan de heer beloofd.
Bij het avondeten vernemen we dat door onze actie, de monniken een tweede ambulance gingen schenken aan de bevolking van Kushinagar ( begrijpe wie kan).
Al bij al toch een fantastische dag gehad!
Chris
We zijn om 6.30 gaan eten, om 7 uur inladen, en om 7.15 vertrokken richting Lumbini met 2 mooie grote taxi's. In Gorapur moest alles effen opzij, om een vrachtwagen met een heel grote motor door te laten, en het was er duidelijk verkiezingen, overal hingen foto's van de kandidaten.
We rijden + 140 km. en passeren mooie landschappen afwisselen met bomen met heel grote bladeren of kleine bladeren en ook heel grote bomen met apen langs de weg, en passeren ook regelmatig drukke steden. Om 10.30 zijn we in Saunali aan de Indiaanse grens, waar we ons paspoort laten afstempelen, en te voet over de grens gaan, naar de Nepalese grens, terug ons paspoort laten afstempelen. En terwijl Jenny vervoer aan 't zoeken was, voor Lumbini en Kathmandu, hebben wij onze Indiaanse roepie's gewisseld en iets gegeten. Om 11.45 zijn we vertrokken richting Lumbini, met één grote oude jeep waar we met zijn allen in gepropt zaten en de bagage ook nog. Om 12.30 waren we aan de poort van het grote park van Lumbini waar de vele verschillende tempels staan. Om 12.45 zaten we gepakt en gezakt op de fietsriksjas die ons brachten naar het Koreaans klooster waar we overnachten, we hadden 2 grote slaapkamers met wasplaats, plaats genoeg, alleen te veel muggen.
We zijn in het park al de verschillende tempels gaan bekijken, Chinese tempel - De Maya tempel - groot rood vierkant gebouw, met ernaast de resten van het oude paleis waar Boeddha geboren is. Voordat Boeddha geboren is heeft zijn moeder eerst nog een bad genomen in zwembad 10 &10 meter dat er nu nog staat. Er staan nog verschillende oude stupa's, en de Ginkgo boom vol met gebedsvlaggen.
Vervolgens zijn we naar de Nepalese tempel geweest met veel kerstboomverlichting en marktkraampjes. Hier zijn er verschillende afgehaakt om iets te drinken. Volgende tempel was Dharma Swani tempel met het Darma wiel en de twee herten als symbool. Dan Vietnameense tempel, de Japanse Boeddhische tempel, die een heel klein Boeddha laat zien, met 7 Lotusbloemen, Boeddha was op zeven stappen groot. En er wordt uitgebeeld dat er een diamante weg is, een grote weg en een kleine weg. Er was ook een grote gebedsrol, Jenny was er klein naast,en je kon hem doen draaien om al u gebeden naar boven te laten gaan.
Om 5 uur waren we terug aan onze kamer,we hebben ons gereed gemaakt, en zijn samen met de monniken gaan eten.
Na het eten zijn we een ceremonie van gezangen gaan bijwonen, het was heel speciaal al die verschillende toonhoogte van de gezangen, het werkte helend op u. S' Avonds was er een groot onweer, met bliksem en donder, maar geen regen. We hebben in de kamer nog zitten babbelen en drinken tot 21 uur en zijn dan gaan slapen.
Boeddha heeft gezegd. Als ik er niet meer ben, Ananda, dan zullen gelovigen zich met religieuse nieuwsgierigheid en devotie op pad begeven naar de vier plaatsen, waar ik ben geboren, waar ik verlicht werd, de eerste preken hield, en in het Nirvana opging.
Geboorteplaats Lumbini 22km te westen van Blairawa de plek waar het allemaal begon, ook een belangrijke Archeologische plaats in Nepal.
De Ruines uit 3 eeuw v.C. mogen bescheiden zijn, maar zijn belangrijk, hun betekenis is groot. Je kunt in 2 uur er door heen, maar je kunt er dagenlang op teren. Rond Lumbini wonen vooral Moslims, in eigen land heeft Boeddha lange tijd zonder eer moeten leven. De belangrijke feestdag waar Boeddha centraal staat, als negende incarnatie van Vishnu is op volle maan in april - mei van de Nepalese maand Buddha Jayanthi geboortedag van Boeddha.
Maria
Charter eens een lijnbus !
6 uur 's ochtends: een plensbui verwelkomt ons ontwaken.
De jongens met de fietsriksja's staan geduldig te wachten aan de poort van ons logement. Ik zou niet met ze willen ruilen voor de rit naar de poort van het in opbouw zijnde tempel-pretpark van Lumbini.
De auto die we huurden daagt niet op, dus springen we tijdig in een lijnbus : enkel ticketje naar de verzamelplaats voor de lange-afstandsrit naar Kathmandu.
De bus stopt regelmatig onderweg en blijkt wat vroeger dan we verwachten definitief halt te houden, stress !
Dankzij de diplomatische onderhandelingstalenten van onze grote smurf en mits kleine financiële gift, brengt de bus ons verder.
Tijd voor het ontbijt, en nog snel doen we de laatste aankopen (voornamelijk om niet te verdorsten tijdens de lange busrit naar Kathmandu).
Valiezen en rugzakken vinden een plaats bovenop op de bus, en wij nestelen ons zij aan zij op onze gereserveerde plaatsen. Hoewel we met onze westerse afmetingen niet echt goed passen op de Nepalese buszitjes, maken we er toch een ferm plezante rit van.
De bus stopt constant om mensen van straat te plukken, ook rijstzakken vinden een plaatsje temidden de bus. De bus telt 27 zitplaatsen, en toch zullen we met zowat 45 mensen Katmandu binnenrijden: wij hebben de luxe positie van zitjes te hebben, anderen staan uren rechtop, gelaten voor zich uit te staren, kinderen nemen plaats op de rieten stoeltjes die in het gangpad staan en zitten braaf te wachten tot ze hun eindhalte bereiken, geen gemor te horen.
Een plasstop in voor- en namiddag en een lunchstop op de middag, magen vullen en beentjes strekken.
Maria is gul met de energyrepen die ze nu al twee weken meesleurt en deelt à volonté uit.
Bij valavond en na uren kronkelen langs de bergen -met een adembenemende blik op de rivierbedding- bereiken we Katmandu.
We beëindigen de dag zoals hij begonnen is: met een stortbui. Er heerst een ongelooflijke verkeerschaos in Katmandu, en we geraken haast niet vooruit. Uiteindelijk stappen we uit om taxis te nemen naar ons nieuw logement : het ViaVia-hotel in Thamel.
De goden zijn het lichtfeest blijkbaar gunstig gezind want er is een electriciteitspanne. Bovendien staat de ingang van het ViaVia zowat onder water. Dankzij de hulp van eigenaar Yves geraakt al onze bagage binnen, wij inclusief.
Het was een heuse verademing ons te kunnen nestelen in de ruime en zachte zeteltjes van het erg sferig met kaarslicht verlichte ViaVia, de pint smaakte en de frietjes gingen vlotjes binnen.
Nancy en ik kruipen alweer tesamen in bed ... en deze keer onder een heerlijke donsdeken.
ZZZzzzzzzz....
Ann
Hier zijn we dan weer met het volgende verslagje!
Dagelijkse procedure van opstaan en eten en om 10.30 uur staan we voor de poort van Gate Pashupatinath, de tempel der Hindoes. Een plaatselijke gids wil ons gratis binnensmokkelen, maar ons Jenny, altijd recht door zee weigert. We hijgen onszelf de 116 steile trappen omhoog, worden ook nog door een bende apen lastig gevallen. Zonder reden halen ze uit naar ons!
Een gedeelte van de tempel is streng verboden voor niet Hindoes, doordat er ook hier crematies plaatsvinden en daar mag een niet Hindoe niet bij aanwezig zijn! Kijken vanuit de verte mag wel. Die dag waren er echter geen.
We kwamen langs verschillende " nep" heilige mannen, die zich door toeristen laten fotograferen tegen betaling natuurlijk. Een leuke bijverdienste toch!
Nancy wou wel eens kijkje nemen in één van de tempelhuisjes en kreeg daar de verrassing van haar leven...een Hindoe in volle " self-service!" Hoewel ik geloof niet dat Nancy zo vlug van haar melk is!!!
Terug naar Kathmandu! In het Pelgrims Book House kaartjes kopen, maar daar was men meer bezig met de voorbereidingen van het feest van het Licht dan met hun klanten die wilden betalen!
We hebben ook een bezoek gebracht aan de verblijfplaats van Koemani, dat is een vierjarig kind, dat uitgekozen wordt tussen dertig andere, die allerlei proeven moeten afleggen. Wie er het beste uit komt is de levende godin, die aanbeden wordt tot en met. Het kind zit er in vol ornaat en geschminkt, alleen mag ze nooit meer buiten.
Op het ogenblik echter dat ze de eerste keer ongesteld wordt, vliegt ze met haar klikken en klakken buiten. Gedaan godin!
Tegenwoordig krijgt ze blijkbaar een kleine vergoeding om van te leven.
Nadien een wandeling door straatjes en steegjes met honderden kaarsjes en lichtjes overal verspreid ...sprookjesachtig mooi!
Alleen moet je heel erg opletten dat je je niet versukkelt in de putten en bulten van de straat, want die ligt er erbarmelijk bij!
Terug in de Via Via...even een slaapmutsje drinken en samen met Maria ons bed in. Slaap wel!
Jeannine.
Trip naar Patan.
We vieren nieuwjaar. De straten zijn er druk. Op nieuwjaar is het toegestaan dat de jongeren alcohol mogen gebruiken. Daardoor worden er problemen verwacht in de bar van ons logement. De uitbater Yves heeft daarom de bar gesloten. We maken een trip naar Patan. Een specialiteit van deze streek is het koperwerk.
We maken een selectie van een vijftal tempelbezoeken.
De eerste tempel is deze van Minnath. De tempel staat op een binnenplein. Tegen de tempel hangen potten en pannen die de bevolking daar heeft gehangen als offer voor een goed huwelijk.
Een weinig verder, ook op een binnenplein, staat de tempel van Mahabuddha. Dit bouwwerk werd door een aardbeving verwoest en weer heropgebouwd. Bij het beeindigen der werken bleken er nog al wat stenen over te zijn, zodat er vlak naast de tempel een klein bouwsel opgetrokken werd met overgebleven materiaal. Dit tempeltje werd uiteindelijk een verering voor de moeder van Boeddha.
Tempel nummer drie van ons bezoek is deze van Rudravarna Mahavihar. Deze plaats heeft iets van een verkoopplaats van anthieke beelden. Bij de inkom staat een televisie toestel aan met een amerikaanse tekenfilm. De tempel is wel goed onderhouden en oogt proper.
De volgende in de rij is de tempel van Kumbheshwar in het noorden van Patan. Het bevindt zich niet meteen in de meest onderhouden buurten. Het houtsculpuurwerk is mooi maar het krioelt er van duiven die de omgeeing zeker niet proper houden!!!
Het laatste bezoek in de tempelrondgang is de Golden Temple. Heel mooi verstoken achter een deurtje van een huizenrij. De tempel heeft zijn naam niet gestolen en is de mooiste van de bezochte tempels. dat heb ik van horen zeggen want het werd me wat teveel. Er werd veel blinkend materiaal gebruikt in de opbouw van dit monument. Ratten mogen hier vrij rondlopen, maar wij moeten er wel onze schoenen uit doen!
Tot daar het tempel hoofdstuk. Onze lunch gebruiken we in een prachtig nationaal Nepal museum dat werd heropgebouwd met hulp van Oostenrijk. Het is er proper en het eten lekker. In de namiddag zijn we vrij en bezoeken dan ook dit museum.
In de loop van de dag was een medereiziger van de groep echter onwel geworden. Het leek raadzaam een dokter op te zoeken. Omdat het nu nieuwjaar was, kon er vanaf 5u00 pm geen arts meer bereikt worden in het ziekenhuis (en dit in de hoofdstad van Nepal)... Dus wie hier ernstig ziek wordt: oppassen!!!!
Wat mij ook is opgevallen in de marge, is:
het totale gebrek aan brandveiligheid in de stad. Veel houtbouw, maar geen vluchtwegen.
de hypocriete houding ten opzichte van de Heilige Koe. Op de menukaart staan gerechten met Beef. Als hier om uitleg wordt gevraagd, blijkt dat het vlees uit India werd ingevoerd. In de krant van vandaag lees ik toevallig dat het doden van koeien, zelfs als het onvrijwillig is gebeurd, gelijk staat met een zwaar vergrijp en dat dit altijd bestraft wordt....
Erik.
Het is de feestdag van de broers. Het is een vroege, frisse maar al zonnige dag als we met busje vertrekken naar Nagarkot. We rijden langs de stad, die druk en volbewoond is, passeren ook een sloppenwijk die geflankeerd wordt door een prachtige bergketen met sneeuwpieken, om dan de stad achter ons te laten en het gebergte op te rijden. Hier mooie terrasbouw met vele schakeringen van licht tot donker groen met groepjes huizen ertussen. Achter elke bocht is er een prachtig vergezicht.
Op een hoogte van 1900 m kunnen we de Himalaya met de Mont Everest prachtig aanschouwen. In het dal hangt er mist maar hierboven straalt de zon en kunnen we genieten van iets geweldigs. De stilte hier wordt hier alleen onderbroken door kleine vliegtuigjes die over de Himalaya vliegen.
Na een heerlijk ontbijt beginnen we aan onze afdalende wandeling tot in Chengu Narayan. Iedereen is in goede stemming en onderweg komen we vriendelijke bevolking tegen. De huisje zijn klein maar zeer verzorgd en proper. Er zijn heerlijke geuren van planten en kruiden. De natuur is prachtig met kleine wegjes, veel verschillende bomen , vergezichten om u tegen te zeggen. Onderweg is de plaatselijke bevolking veelvuldig aan het slachten. Een koe ligt op ons pad en als we passeren trillen haar poten nog na. Verderop zitten de mannen bijeen rond een reeds versneden beest, de vrouwen en kinderen zitten een eindje verderop. Na een klimpartij valt de groep een beetje uiteen. Hier is er rust, stilte. Heerlijk. Ik geniet
We aanschouwen nog één van de vier Vichnou tempels(er waren 4 tempels, koning kon ze in één dag bezoeken) De kinderen amuseren zich op een zelfgemaakte zwier, 4 lange stokken zijn bovenaan samengebonden en een koord met houten plakje dient om op te zitten. Hier wacht ieder op zijn beurt, geen boze of tranerige gezichten, alleen lachtende kids.
De middagstop heeft als onderwerp Damart ondergoed, zijn we dan toch een bejaarde groep?
Het stadje Chengu Narayan is zeer mooi verzorgd, de huizen hangen vol met maiskolven. De rempels hebben veelzijdige sculturen met veel goud. Het is er rustig vertoeven.
Een plaatselijke bus brengt ons met een ondergaande zon in een uurtje terug naar Katmandu. Hier treffen we Chris terug die niet mee ging wandelen, waarna we welverdiende Belgische frietjes gingen eten.
Huguette
Vandaag de laatste dag van het lichtfeest.Het is de zogenaamde dag van de broeders,zusters tonen respect voor hun broer en aanbidden YAMA,de god van de dood,voor welvaart en een lang leven.
Vandaag mochten we eens uitslapen en wat blijkt dat ik al klaar wakker ben om 7 uur,nog wat stil gelegen om mijn kamergenoot niet wakker te maken want die ligt nog goed te slapen,na 45'kom ik me niet meer houden en dan maar gaan douchen.Daarna op roverstocht in de kamer van Jenny op zoek naar een T shirt,met behulp van Chris is het me gelukt.Daarna vlug naar de winkel samen met Maria,Chris en Jeannine op zoek naar een nieuw smurfen Tshirt,
vlug terug naar de Via Via oef het is ons gelukt niet betrapt.
Hoog tijd voor ons ontbijt want van de roverstocht hebben we honger gekregen,we bestelden uitgebreid in de Via Via en met ons vieren haalden we wat herinneringen op van onze reis tot nu toe.
Rond 11 uur opzoek naar een taxi dat ging wat moeilijker dan de vorige dagen maar na 3O' waren we allemaal vertrokken op weg naar Bodhnath,die gebeurte door de chaos en met veel getoeter.
Hier in Bodhnath bevindt zich het Tibetaanse heiligdom dat 500 jaar oud is en versierd is met duizende kleurrijke gebedsvaantjes.De stoepa van de
verlichte wat Bodhnath betekend is ongeveer 500 jaar oud,de witte ronde garbha van Bodhnath,de heer van de wijsheid,staat op vier verdiepingen en is versierd. De vierkante basis van de stoepa symboliseert de aarde, de koepel symboliseert het water en boven de ogen heb je de niveaus van de verlichting of het vuur.De umbrella symboliseert de lucht.Boven op de witte
garbha staat een goudkleurigekubus,waarop de mystieke alziende ogen van de Boeddha zijn aangebracht en die vanaf de vier zijden de wereld instaren.Boven de koepel laten ze gele verf naar beneden komen met het
nieuwe jaar.
Rondom het heiligdom zijn 108 gebedsmolens ingebouwd die je kunt aanraken en je moet steeds met de klok meelopen.Je kunt op de soepa via 13 treden en dan kunje er rond wandelen,in de verte kun de toppen van de Himalaya bewonderen.
De stoepa is omgeven door een cirkelvormig dorpje,waarin vluchtelingen uit Tibet wonen en winkeltjes met soeveniers hebben.Het was er zalig om rond te wandelen en overal klonken het rustgevende MANI PADNE HUM,de zon maakte alles volmaakt op deze mooie voormiddag.
Er is ook een prachtige tempel die ze aan het renoveren zijn dus binnen konden we niet maar op het terras van het verdiep wel en daar had je een mooie overzicht van de stoepa.Er waren mooie muurschideringen aan gebracht.Na al dats moois en rond te slenteren gaan lunchen,lekkere pataatjes maar wel hot hot.
Na de lunch weer door de chaos en het getoeter naar de andere kant op weg naar Swayambhunath.
Hier wachten maar liefst 365 trappen op ons.Het wordt ook de apantempel genoemd en we moesten eerst alles eetbaar uit onze zakken halen want de apen zouden ons wel eens aanvallen.Daar gaan we dan in het begin ging het nog wel maar het werd steiler en steilen maar het uitzicht dat we kregen was de inspanning wel waard.
Eenmaal boven trakteerde Jenny ons op een verhaaltje.
Vele 1000 jaren geleden lag op de plaats van de Kathmanduvallei een groot meer ,dit meer stond bekend als het slangenmeer en werd voor het eerst bezocht door Bodhisattua Vishuapani.Hij nam plaats boven op de hoge heuvel van af deze heuvel gooide hij enkele lotuszaden in het meer.Vervolgens onderwees hij zijn leerlingen over de oorsprong van de Swayambhu Boeddha
ofwel van de onafhankelijke.Zes maanden later openbaarde zich in het meer een schitterende lotusbloem.Uit de kelk van deze schitterende lotusbloem straalde een verblindend licht.Bodhisattua Manjushree mediteerde aan het meer 3dagen en 3 nachten.Hij wou de heilige plaats toegangkelijk maken
voor het gewone volk en op een goede dag nam hij een zwaard en doorkliefde in een houw de rotsen,al het water stroomde uit het meer,op de bodem van het meer ontstond een vruchtbare vallei.Op de huevel waar de lotus wortel had geschoten werd een heiligdom gebouwd Swayambhunath.
Bij de stoepa staat de pagode van Harati die de kinderen in de vallei beschermt tegen pokken en andere besmettelijk ziektes.
Hier vloeit het Hindoeïsme en het Boeddhisme in elkaar en er ontstaat een religeuze en culturele eenheid.
Even rustig rond gewandeld mijn zintuigen laten werken en wat was dat op de achtergrond het rustgevende gezang van UM MANI PATNE HUM en even een verklaring deze woorden staan voor:
UM : lichaam geest en taal van de Boeddha.
MANI : de weg ven de leer.
PADNE : voor het wijze pad.
HUM : pad in de wijsheid verenigt.
Op dit gezang begeef ik me naar de tempel waar we een dienst bijwonen van de monniken. We nemen plaats achter de monniken die hun mantra's aan het opzeggen zijn,ik sluit mijn ogen en ik kan de verschillende stemmen onderscheiden,het geeft me een rustgevend gevoel,ik word helemaal rustig van binnen mijn hoofd is leeg zalig maar dan word ik plots uit dit zalig moment gehaald door de grote gong en was ik terug in de werkelijkheid.Het was een mooi schouwspel met de gong,horens de mantra's en de rituelen van de boterthee,koekjes,appels,banannen en zelfs geld,iedere monnik offerde iets in een schaal die rond ging.
Spijtig genoeg was het tijd om verder te gaan want de kookles wachtte op ons,ik had er graag nog willen blijven zitten maar de plicht roept.
Even later staan we met ons vijven in de piep kleine keuken van de Via Via om onze kookkunsten te tonen.Nu begrijpen we ook waarom het ontbijt zolang duurde en dat we niet allemaal samen kunnen eten wat wil je met twee kookplaten.
We maken een Nepaleese schotel klaar en dit voor gans de groep. Op menu staat: Dal ,vegetarische curry, chicken curry , met witte rijst en tomato pickle. Genoeg gezeverd aan de slag,eerst de witte rijst spoelen en dan koken en waarom geen bruine rijst de mensen vinden dit hier vies.
Wij als volleerde hulpkoks aan de slag met de vlijm scherpe mensen in een piep kleine donkere keuken en ja hoor na een paar tomaten in stukken gesneden was het zover in mijn vinger maar Maya als een verleerde
verpleegster kwam me te hulp en na de behandeling kon ik gerust verder werken.We hebben veel plezier gehad maar er werdt ook met tuiten geweend en dit kwam natuurlijk door de vele ajuinen.De keuken vulde zich met de eerlijke geuren van de vele kruiden,als alles klaar was nog even proeven wat was dit lekker om je vingers van af te smullen en dit niet alleen van het eten want de iets wat verlegen kok mocht er ook gerust wezen.En ja tot slot een bewondering voor de mensen die dit iedere dag moeten werken in zo'n kleine keuken.
Na deze zware dag even opfrissen en dan naar het Happy Hour dat we verdiend hebben.Tegen 19 uur was het grote moment aangebroken met zijn allen op naar de Lounge waar we gezellig op kussens zaten tussen de stenen.O neen wat reuk ik daar verbrand toch ons eten niet.Het was even stil wanneer ons mooie geschikt borden aankwamen en iedereen er van proefde oef ze vonden het lekker spijtig van de dal die was toch een beetje aangebrand,maar onze kookkunsten werden geaprecieerd.
Na deze zalige ook wel rustgevende dag onder het warme donsdeken gekropen voor een weldoende dag en wat gaat de dag van morgen ons brengen slaapwel.
Nancy.
Vandaag mochten we uitslapen, we vertrekken pas om 8:30 u met de taxi naar Bhaktapur.
We waren pas enkele straten ver toen een politieagent ons de andere kant opstuurde. Er waren ook opvallend veel politieagenten en soldaten op straat. De chauffeur zoekt dan door kleine straatjes zijn weg tot hij terug op een hoofdbaan komt. Hier worden we tegengehouden door boze mensen die de weg versperren. In de verte zien we rook opstijgen, er branden enkele autobanden. We keren nog eens terug en bij de luchthaven zitten we helemaal vast. We zitten tussen twee geblokkeerde kruispunten in. De chauffeur weet het ook niet meer en we beslissen samen met onze medereizigers van de tweede taxi om te voet terug te keren naar Thamel.
Na een halfuurtje stappen door de quasi verkeersarme straten zien we een leuk restaurantje (the Bakery Cafee ) waar we ontbijten. Na het ontbijt vragen we aan de kelners hoe het zit met de blokkades. Die zijn blijkbaar opgeheven en het verkeer verloopt terug normaal. We vinden enkele taxis en we vertrekken terug naar Bhaktapur. Onderweg zien we nog vele plaatsen waar de autobanden nog nasmeulen. We komen rond 11:00 u in Bhaktapur aan.
De toegang voor Bhaktapur bedraagt 750 roepee ( = 10 US$) , dit is naar nepalese normen erg veel.
Ann heeft ondertussen via SMS Jeannine kunnen verwittigen, en we spreken af op Durbar Square. Rond dit erg mooie plein staan veel mooie gebouwen en tempels, ook het koninklijk paleis ( = Durbar ) is hier gelegen. Bhaktapur was ooit de hoofdstad van gans Nepal.
Een van de tempels is versierd met afbeeldingen van allerlei seksuele handelingen. Misschien een vorm van seksuele voorlichting ?
Om het weerzien te vieren gaan we wat drinken in een restaurantje aan Durbar Square.
Jenny heeft ondertussen gehoord dat de blokkades het gevolg zijn van een aktie van de politie waarbij twee maoïsten zouden zijn vermoord.
We bezoeken samen het pottenbakkersmarkt. Van potten is er op enkele winkeltjes na niet veel te zien. Overal in de stad is men op alle pleinen rijst aan het drogen. Dit geeft veel gelegenheid voor mooie foto's.
Daarna dwalen we verder door de nauwe straatjes en belanden zo in een Tangka school. Hier worden een 50 tal studenten opgeleid. Een tangka is een schilderij op doek met allerlei boedhistische motieven. Het is heel fijn werk en er wordt weken aan één tangka gewerkt voor hij klaar is.
We liepen dan verder naar het mooie Dottatraya plein, hier is ook een museum van de houtsnijkunst gevestigd. Vermits het middag is, is het echter gesloten. We duiken dan maar een restaurantje binnen. Door een laag deurtje kom je eerst op een mooi binnenplein uit. De ramen en deuren zijn allemaal zwaar gebeeldhouwd. Aan de andere kant van het binnenplein is er weer zo een laag deurtje, als je hier doorgaat kom je weer op een binnenplein. Hier is het restaurant gevestigd. We bestellen spring rolls , en moeten zoals gewoonlijk tamelijk lang wachten. De spring rolls waren wel lekker.
Na de lunch hebben we verder gewandeld naar Hanuman Ghat. Hier staan enkele grote lingams. Er was ook een lijkverbranding bezig. Je kon alles goed volgen van de overkant van het riviertje.
Dan zijn we teruggekeerd naar Durbar Square. We vinden de rest van de groep terug op een leuk terrasje.
Vermits Jenny de taxis te duur vond regelde ze ander vervoer. Een Pickup met hoge laadbak waarop we rechtstaand terugreden naar Kathmandu. We hadden veel bekijks van de nepalezen. Onderweg hadden we een mooi uitzicht op de toppen van de Himalaya die mooi roze verkleurden in de ondergaande zon.
We werden afgezet aan de rand van Thamel. De rest deden we te voet.
Na een deugddoende douche was het tijd voor het aperitief. Vanavond trakteert Joker ons op een maaltijd. De kok heeft een lekker Thais buffet voorzien. Er is ook een citarspeler die voor de muzikale noot zorgt. Jeannine probeert de man tevergeefs met een ferme niesbui uit concentratie te krijgen.
Nancy en Ann hadden voor iedereen het smurfenlied overgesmuft en dat hebben we allemaal uit volle borst gesmurft. Jenny oppersmurf kreeg een nieuw smurfen T-shirt en een boedhabeeldje. Jenny smurfte ons nog op een drankje en tegen middernacht smurften we de bar en gingen we smurfen.
Jan.
Vandaag mochten we uitslapen omdat het een vrije dag was. Er was weer geen water, dus werd het een kattenwas met een nog nat washandje. Sommigen waren al wat aan het inpakken, anderen liepen wat rond. Wij zijn dan maar gaan ontbijten op een leuk ,zonnig terrasje. Inpakken kan nog na de koopjesjacht.
Na het ontbijt zijn we weer naar Durbarsquare gewandeld. Er waren opvallend meer soldaten aanwezig dan de vorige keer. Durbarsquare van Bhaktapur is eigenlijk veel mooier en fijner. En vooral veel rustiger. Ook de verkopers zijn er minder opdringerig. We vinden uiteindelijk toch nog wat kerstcadeaus: twee kleine klankschalen. Dan zijn we rustig teruggewandeld richting Thamel. Onderweg even rust opgezocht bij de Jayanti Baukalin tempel. Een kleine deugniet met guitige ogen luidt er de klok . Het krioelt er van de duiven. Er passeren nog enkele monniken en een paar Tibetaanse vrouwen in klederdracht.
Dan is het stilaan tijd voor de lunch. Big Belly is een klein restaurantje op een binnenpleintje omgeven door verschillende reisbureaus en hotel Puskar.Het heeft een uitgebreide kaart met continentale, Italiaanse, Chinese, Tibetaanse, Indische en Nepalese gerechten. Er staan wel enkele vreemde beschrijvingen van de schotels in bv. Hungarian gulash is volgens de kaart fried steak with Italian sauce...evenals vreemde spellingswijzen bv. Chopusoy. Ik hou het maar op de vegetarische korma. 't Was niet slecht maar ik heb al betere kormaschotels gegeten. De geroosterde kip van Jan was een flink stuk kip geserveerd met een looksaus, groenten en frieten.
Daarna hebben we nog wat rondgezworven in Thamel, verder op koopjesjacht. Rond 3 u zijn we terug in de ViaVia om in te pakken en te douchen, maar er is nog altijd geen water. Dat is hier blijkbaar geregeld een probleem.
Er zijn er die zoveel gekocht hebben dat ze moeite hebben om dat allemaal in te pakken. Trouwens we kwamen altijd dezelfde shoppingploeg tegen nl: Jeannine, Maria en Nancy. Om 5 uur is zowat iedereen vertrokken voor de massage. Er is intussen ook opnieuw water zodat we kunnen douchen , alleen is het wel koud omdat de boiler niet aanslaat. Later horen we dat de batterijen van het ontstekingsmechanisme plat zijn. Die na ons gaan douchen zijn hebben dus wel warm water.
Wij trekken dan naar de bar van de ViaVia waar het erg rustig is voor een kop koffie . Ze maken er ook lekkere cocktails . Tijdens happy hour krijg je er 2 voor de prijs van 1. Stilaan komt er meer volk binnengevallen voor het aperitief. Maria, die anders nooit drinkt, slaat er een achterover ad fundum. Om 19.30 u vertrekken we naar het Delima restaurant voor het laatste avondmaal. Ze hadden de tafel die voor ons zou gereserveerd worden aan een andere groep gegeven zodat we in plaats van in de tuin onder het afdak moesten gaan zitten. Als compensatie kregen we een aperitiefhapje van de zaak. Het eten was best lekker en verzorgd.
Na het avondmaal zijn we terug naar de ViaVia gegaan. Sommigen gingen recht naar bed omdat we morgen vroeg uit veren moeten (opstaan om 5 u). De rest trok nog voor een laatste drankje naar de bar.
Kristine
Iedereen was op tijd klaar en het inladen verliep prima want het busje was ruimer dan voorzien. Ook het inchecken was oké. We bundelden de bagage en kwamen uit op 188kg.
Oef voor de shoppers! Er moest op die manier niks bijbetaald worden. De vlucht naar Doha had wat vertraging maar dat heb ik niet eens geweten want ik viel verdorie een dik half uur in slaap. Tja, dat heb je als je steeds de laatste in de koffer wilt duiken. Maar eenmaal wakker genoot ik van de keuken, de spelletjes en de Bollywoodfilms. Omdat ik de groep niet heb kunnen overtuigen naar de cinema te gaan (en dat is me voor het eerst overkomen), kijken Chris en Ann mee. Zo wordt het toch nog een beetje cinema. Als ze ook nog regelmatig een drankje uitdelen, gaat Chris wat uit de bol en lachen we ons een deuk. Sorry voor de storing.
Eind goed, alles goed? Niet echt. In Doha kreeg Jeannine haar instapkaart Londen-Brussel niet terug. Eerst leek de situatie, mits de kopies, makkelijk op te lossen. Maar Qatar is geen direkte medewerker van IBM en er moet een nieuw tiket (120 euro) gekocht worden! Kijk, je weet dat de plaats er is, de kopies zijn er en toch...Binnenin kook ik maar wil dit niet uiten naar de groep toe. Ann komt met een mooi gebaar af en iedereen geeft 5 euro waardoor de pil minder bitter is voor Jeannine.
Even later in Zaventem is er dan nog de bagage van Chris die niet mee is. Ze neemt het rustig op.
s'Anderendaags wordt hij reeds gebracht en geloof het of niet, ook jullie verhalen rollen al binnen.
Bedankt.
Jenny